Mój pierwszy spacer z Grzesiem.

Dzień był słoneczny w miarę i ciepły. Pięknie ubrany Grześ został zapakowany do wózka. Babcia wcisnęła się w dzinsy( po zimie nawet nie były takie ciasne) i swój ulubiony czerwony sweter. Pozabierałam mnóstwo potrzebnych rzeczy i ruszyliśmy. A tu....... schody.

 Dosłownie . Schodki w górę i w dół , a potem jeszcze w dół. Schody pokonuję z pomocą córki. Na razie nie myślę o innych przeszkodach.

Wyjezdżamy na ulicę, mijamy skrzyżowanie, tory tramwajowe i wtaczam się z wózkiem w spokojną uliczkę. 

Hostel, hotel , ekskluzywny butik, coś tam jeszcze i ekskluzywny komis. Dzień przyjęć. Na całej szerokości chodnika stoją eleganckie Panie, obładowane ciuchami.

 Stoją.... 

Ja też.... Nie moge zjechać na uliczkę bo krawężnik jest wysoki i jakieś auta przy krawężniku.

 Stoję....

 niesmiało mówię przepraszam.

Stoję.....

............

Warczę głośno przepraszam.

Panie odsuwają się pod murek i mogę przejechać. Kiedy mijam ostatnią , za plecami słyszę teatralny szept 

b e z z z c z e l n a.....

Wzruszam ramionami i jadę dalej. Celem wyprawy jest Muzeum Narodowe, a więc mijam Wawel , Plantami spacerujemy do Ul.Piłsudskiego i już Błonia i gmach Muzeum.

Schody......

Pokonuję je z pomocą silnych, męskich ramion niemieckich turystów.(oczywiście wózek z Grzesiem, ja mogłabym tylko pomarzyć).

Załatwiam szybko swoje sprawy, Pani Kustosz i i nne Panie zaglądają do wózka, wymieniając uwagi i sypiąc zachwytami. 

Pokonuję schody z pomocą strażnika i bocznymi uliczkami i bulwarami nad Wisłą wracam do domu.

Spacer zajął mi około 2 godzin czasu i przez ten cały czas GRZEŚ SPAŁ.